De laatste ronde, een nieuw begin

Bob Boverman keek me met een triomfantelijk lachje aan. “Ik heb goed nieuws”, zei hij, terwijl ik aan het uithijgen was. “Er is veel ruimte voor verbetering.” Met een glimlach om die recente herinnering krabbelde ik afgelopen woensdag mijn persoonlijk record op zijn kist. Bob is gestorven.

In de aanloop naar de Halve van Marathon van Egmond belde ik de gevierde en nimmer gepensioneerde looptrainer. Heel lang geleden had hij me ooit “volledig ongeschikt als sportjournalist” genoemd. Ik was beginnend verslaggever bij Het Parool. “Jij hebt nooit een marathon gelopen, dus hoe kun jij ook met enig gezag over atletiek schrijven?”

Hij grijnsde erbij, beetje vals. Natuurlijk was ik het toen niet met hem eens. Beledigd was ik evenmin. Boverman zei wat hij vond, en chargeerde graag. Bob kon zich het voorval niet meer herinneren, toen ik hem erover vertelde, maar mij begeleiden? Ja, graag. Hij trainde toppers naar wereldniveau, zoek zelf maar op wie. Met prutsers als mij kon hij ook moeiteloos uit de voeten. Als je maar met toewijding en gretigheid volgens zijn tips en adviezen aan de slag ging.

Bob was oud en broos geworden, toen we elkaar afgelopen november voor het eerst sinds begin jaren negentig weer zagen. Parkinson raasde door zijn lijf, hij had last van zijn hart “maar dat mag geen naam hebben”, en als 73-jarige gezinsman was het buffelen. Op de trainingsbaan was Bob de jonge vent met ballen. Prikkend als ik even verzaakte, lovend als ik mezelf verbaasde. “Je bent een dankbaar project voor mij”, zei Bob. Zijn krakende stem verstopte zich achter de nimmer verzakende lach.

Zijn hart hield op.

Op de atletiekbaan van AAC op Ookmeer stond zijn kist op een draagbaar. Atleten, coaches en familie spraken vol liefde over Bob. Op de tribune instemmend gelach, applaus voor de man die zo uniek was in zijn levenswijze dat we allemaal eigenlijk wel een beetje Bob zouden willen zijn. Inspiratie heet dat. Zo wil je zijn. En Bob was het.

Het moest een feest worden, dat bijzondere afscheid op de plek waar zoveel voetafdrukken, rondetijden, zweetdruppels en lege bierglazen aan Bob Boverman deden denken. Het had iets absurdistisch om met een stift je naam en persoonlijk record op zijn kist te schrijven. Ik voelde weerzin om de erehaag te vormen en achter de baar aan te lopen. Het was cliché, meende ik, te weinig metaforisch, te veel symbolisch.

Wat zou Bob zelf hebben gewild? Hij zou hebben gezwegen van trots, denk ik. Wat zou Bob hebben gezegd? Iets over “naar de horizon vallen”, wellicht, de meester had er een looptip bij verstrekt. Het lange lint van Bobs vrienden was een halve ronde lang. De weerstand verdween. Plots voelde het goed.

Pal achter en naast de kist zijn dochters, zoon en vrouw. Daarachter al die mensen met hun eigen herinneringen aan de humor van Bob, aan zijn geestdrift en menselijkheid, aan zijn onverzettelijkheid en gedrevenheid. Die laatste ronde was een toepasselijk eerbetoon, want na het passeren van de eindstreep voelde ik een nieuw begin. Met goed nieuws. “Er is veel ruimte voor verbetering.”