Op de fiets gedenken we wel eens iets

May 28,2018 37 Comments By

Geen taart, wel anekdotes. Geen cadeautjes, wel herinneringen. Geen polonaise, wel een fietstochtje. Geen cadeautjes, wel samenzijn. Wat te doen op de dag dat onze Jennifer 50 jaar zou zijn geworden? Een familie-tripje ‘down memory lane’.

Jennifer, 23 jaar oud

We zijn in het negende jaar sinds haar dood. De tijd is meedogenloos. Ze was 41 jaar toen ze stierf. Onze jongste zoon Eamonn wordt deze zomer 18 jaar, en moet het dus al de helft van zijn leven zonder zijn moeder doen. Sander wordt 21 jaar. Wat hem het meest dwarszit, hij heeft zijn moeder nooit gekend als volwassen vrouw.

We bespreken hoe we haar vijftigste geboortedag dit jaar het best kunnen gedenken. Want haar verjaardag vieren we niet meer. Ze is dood. Er valt niks meer te vieren. Hoewel… Ik besluit een fietstochtje te organiseren, langs plekken in Amsterdam waar Jennifer en ik begin jaren 90 samenwoonden.

Niet te ernstig allemaal, maar wel serieus genoeg om via anekdotes mijn vrouw, hun moeder in gedachten weer tot leven te wekken. We beginnen aan de voet van een troosteloze flat in Amstelveen, waar we ergens in 1991 de eerste nacht met elkaar doorbrachten. Ik vertel er iets intiems over. We fietsen naar een haringkar verderop, waar zij als Amerikaanse en ik als kaaskop haar inburgering toepasselijk begonnen.

Zo gaan vader en twee zonen, 27 jaar later, door naar de Rivierenbuurt in Amsterdam. In de Maasstraat kocht Jennifer haar omafiets, waar Sander nog steeds op rijdt. Even kijken bij het appartement in de Schipbeekstraat, waar we een heus dakterras hadden en ze haar literaire lees- en schrijfclubje ontving.

We stoppen bij het kruispunt Ceintuurbaan en Ferdinand Bolstraat, waar ze knullig tussen de tramrails belandde en haar enkel brak. Ik vertel over haar enorme schrik, omdat ze als Amerikaanse geen medische verzekering had. Over haar opluchting toen ze gewoon bij mijn verzekering kon worden bijgeschreven. En over de vreugde dat ze haar favoriete kleur voor het gips mocht kiezen, paars.

We eindigen na een kleine twee uur toeren door Amsterdam op Bickers Eiland. De cirkel is rond. Hier had ze een werkplek, en was ze simpelweg gelukkig totdat in oktober 2009 het noodlot haar trof. We zitten in het buurttuintje, waar de jongens het jaar erna ter nagedachtenis een vijgenboom plantten.

Het boompje is nu een boom. Een buurtbewoonster vertelt dat er afgelopen jaar meer dan honderd vijgen zijn geplukt. We zitten zwijgend bij het water. Een rondvaartboot komt langs, kinderen springen in het water, op het gras zit een grote familie te picknicken. Ieder van ons heeft zijn eigen gedachten. Je hoeft niet alles te delen.

Met een lunch op het terras van café De Pels in de Negen Straatjes blikken we terug, en vooruit. Ik vertel de jongens dat hun moeder in deze kroeg ooit wijn dronk uit haar schoen. Ze lachen. Mooie verhalen over een vrouw, die steeds minder scherp op het netvlies staat.

Dat is misschien wel het meest tragisch. Je vergeet haar stem, haar lach, haar aanwezigheid. Vandaar die trip ‘down memory lane’. Op deze manier komt ze weer eventjes tot leven. Heimelijk hoopte ik dat ze even achterop sprong. Hoe dan ook, we nemen haar met een lach en een traan mee in de toekomst. Ook al is het eens in het jaar, dag in en dag uit.

Hoe herdenk jij? Ik lees het graag in de comments. Goeie tips voor elkaar zijn altijd welkom.

Comments

Andra | May 28,2018

Mooi hoe jullie dat samen doen, Tim. Mijn vader zou vandaag 80 geworden zijn. Anders dan bij jullie, heb ik uitgebreid afscheid kunnen nemen, wat ontzettend heeft geholpen met de verwerking. Toch gaan we ook herdenken, en vieren. Mijn moeder plakt straks een ronde rood witte sticker met 80 op zijn grafsteen en vanavond eten we met z’n allen op het strand. Eigenlijk had hij gewoon in de zon zijn krantje moeten lezen met een geschild appeltje, zoals hij dat altijd tussen de middag deed.
Sterkte!

timoverdiek | May 29,2018

Dank voor de glimlach die jij op mijn gezicht tovert, Andra. Huppakee, die sticker op die grafzerk. Wat fijn hoe jij zo uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen. Het maakt het gemis niet kleiner. Lang leve de geschilde appeltjes.

Stef | May 28,2018

Beste Tim,
Respect, je verwoordt het precies zoals het is. Fijn dat wij dit met je mogen delen.

Er valt niks te vieren.
Wij zijn in het 11e jaar.
Sas nu 24 en Sander 31.
Grote mensen met soms nog een groter verdriet.
Ze stierf 2weken voor haar 45verjaardag.
We kunnen op zo’n dag oorverdovend zwijgen. Maar wat houden wij met z’n drieën van elkaar. Onvoorwaardelijk.
Wat een team……..
En we kunnen gelukkig ook weer lachen…. oorverdovend.

timoverdiek | May 29,2018

Oorverdovende stiltes zijn soms de beste manieren om het uit te schreeuwen met alle woorden die je niet hebt. Wat een team heb jij ook. Well done. Dank voor het delen.

Mieke | May 28,2018

Weet je Tim, hoe je ook gedenkt, wát je ook doet of zegt op dit soort dagen : je voelt het meegegroeide lidteken van de wond aan alle kanten steken. De gemiste geliefde is er altijd – immers: zolang wij leven blijven zij leven want ze zijn een deel van ons zolang wij aan hen denken, elke dag.
Jullie drieen per fiets ‘down memory lane’… Ik op twee manieren: door in m’n uppie met een goed glas wijn naar muziek van Mahler te luisteren waarbij tranen én een glimlach welkome metgezellen zijn…én door met onze nazaten hartelijk te lachen om de vele vaak hilarische herinneringen. Mieke

timoverdiek | May 29,2018

Heerlijk, Mieke, die lach en die traan. Mahler en mal doen. Goeie combi.

Walter | May 28,2018

Dit verhaal alleen al zette mij tot herdenken. Ook van Jennifer, een andere dan deze, maar ook een zeer getalenteerde vrouw die nu bijna 50 zou zijn geweest en haar kind slechts 1 heeft zien worden. Ik gedenk haar vrijwel iedere keer als ik de Magere Brug overfiets, haar favoriete plek in Amsterdam. Ik zeg haar dan even gedag: Hi Jen.

timoverdiek | May 29,2018

Wat een heerlijk, klein en persoonlijk ritueel, Walter, notabene op de meest romantische brug van Amsterdam. Lang leve de Jennifers.

esther | May 28,2018

Hey Tim. Mooi. Gedenken. Een vrouw. De vrouw.
Moeder van je jongens. Minder scherp op het netvlies.
Het leven dat, terwijl je dat je niet kon voorstellen, toch echt weer voort gegaan is… en ook niet, ondanks niet scherp op het netvlies.
Ik kan op zondagmorgen door het stille bos lopen. De vogels horen. De zon door de bladeren zien en dan opeens als een stomp in mijn maag hem missen. Hij, de vader van mijn dochters. Mijn eerste echte liefde. Mijn geloof in dat Het bestond.
Voor Altijd Nooit meer.
Dus JA. Ik zoek het/hem ook ieder jaar op. Geboorte of Sterfdag. Texel. Zijn biertjes drinken. Zijn lievelingsfilms samen kijken … De liefde vieren. Hun vader en liefde op de voorgrond zetten. Want wie doet dat na 9… of in mijn geval 13 jaar nog als wij niet samen. Wij die niet samen bestonden zonder hem. In jouw geval haar.
Liefs!

timoverdiek | May 29,2018

Ja, die stomp. Wakker geschud worden door de liefde die was, is en blijft. En zijn biertjes drinken. Cheers, Esther.

Rolf Finders | May 29,2018

Mijn vader en moeder stierven te jong. Mijn mama was 61, mijn papa 69. Ik was 30 toen darmkanker een finale punt zette achter het leven van mijn moeder. En 41 toen mijn vader aan longkanker overleed. Wees. Ineens. Volwassen, maar altijd kind. Het voelde leeg. Nu nog.
Toen ik samen met mijn vriendin de urn van mijn vader ophaalde om die later een plekje naast zijn vrouw te geven, stopten we eerst bij hostellerie Munten in Weert. Daar waar we eerder met de familie afscheid van hem hadden genomen.
De urn, een flinke zware pot overigens, zat in een plastic tas. Die stalden we op een stoel. We bestelden drie biertjes. Mijn vader lustte hem graag. Maar hij kreeg postuum van ons toch maar een pilsje. We proostten. Op het leven. Op hem en mijn moeder. Een biertje bleef staan. Eerst nog met schuimkraag. Even later verschraald. Zover had mn vader het nooit laten komen. Toen we vertrokken, stond dat biertje er nog. Onaangeroerd. Maar toch hadden we het gevoel dat zijn geest het pilsje had geproefd.
Proosten blijven we doen. Omdat de dood niet gevierd hoeft te worden, maar wel.altijd herinnerd. We proosten op het leven. Op Mieke en Ton. Ik mis ze. Ook nu ik een kind van 53 ben.

timoverdiek | May 29,2018

Hi Rolf, mooie laatste zin; een kind blijf je altijd, dus koester dat. Dank voor het delen. En ik kan me herinneren dat jij en ik wel eens langs een of ander sportveld over de dood van je vader en het leven van je moeder hebben gesproken. Drinken we alsnog een biertje op. Cheers.

Harmke Oudenampsen | May 29,2018

Idd een mooie manier om te herdenken, je vraagt hoe wij dat doen: gisteren mijn vaders sterfdag een jaar geleden herdacht met wielrennen (nou ja fietsen in mijn geval) en rose, zijn favoriete combi. Ook een lach en een traan.

timoverdiek | May 30,2018

Dan delen we dus een dag waarop we die lach en traan delen, en da’s fijn om te weten.

Jessica J.J. Lutz | May 29,2018

Afgelopen vrijdag was ik samen met Jane Goodall, die ons toevertrouwde dat sterven haar grootste avontuur ooit gaat worden, juist omdat ze gelooft dat er iets is aan de andere kant. Ik stelde me alle geliefde doden voor, sluipend door het oerwoud zoals Jane, en het werd ineens iets minder leeg in mijn hart.

timoverdiek | May 30,2018

Mooi, die overtuiging van Jane Goodall. Toevallig waren mijn jongens en ik vorige week in Carré, waar ze vertelde over haar leven. We waren allemaal zeer onder de indruk. Zonder angst het avontuur aangaan. Prachtig.

Judith | May 29,2018

Dank, Tim, voor een mooie tip. Mijn allerliefste moeten wij nu ruim 2 jaar missen. Hij werd maar 48. In ons leven ging het om samen genieten vaak met eten en drinken. Dat is wat we doen op zijn geboortedag. Iets met eten en drinken en vooral samen zijn. Onze vier kinderen vinden het fijn, zijn ouders en broers, mijn moeder en broer. En ondertussen ook mijn nieuwe lief. Herinneringen ophalen. Lachen en tranen, vaak ook van het lachen. Omdat hij zo leuk was en leeft in ons. En dat dat blijft! Altijd. Gelukkig!

timoverdiek | May 30,2018

Gelukkig, ja… Dat het blijft, altijd. Mooi om te lezen. Met oude en nieuwe geliefden.

Marjon | May 29,2018

Ik weet nog niet hoe ik ga herdenken. Ik denk alleen nog maar. Mijn broer is nog maar twee maanden geleden heel plotseling overleden. En ik zie verschrikkelijk op tegen de “eerste keren dat”. Mijn ouders die binnenkort 47 jaar getrouwd zijn, mijn moeder die een kroonjaar hoopt te bereiken, ik die ook vast wel weer jarig wordt. En dan zijn eigen verjaardag… Ik denk er nog maar niet teveel aan. Ik hoop over een aantal jaar zijn vijftigste verjaardag op een soortgelijke manier te kunnen gedenken. Terugkijkend op de vele mooie momenten, de momenten waarop ik hem vervloekte en dan toch kan vieren dat hij er was. Maar nu nog niet.

timoverdiek | May 30,2018

Jeetje, Marjon, wat een klus dan nog. Kan ik me voorstellen, dat je ertegen opziet. Die eerste keren kunnen ondoenlijk zijn. En toch doe je het. Je verbaast jezelf, en als het soms niet lukt, dan is dat ook goed. Geef jezelf tijd, en wees mild.

Monique | May 30,2018

Hoi Tim, met een vette glimlach je blog gelezen. Herkenning, dat is het voor mij. Wat een geweldige vrouw en moeder hadden jullie! Hier nadert het vierde jaar van diep missen. Onze dochter is op de helft nu. Ze heeft haar vader net zolang wel als niet meegemaakt. Dan nog de oudste, een zoon, die zich megaverantwoordelijk voelt voor ons en de benjamin van bijna vier. Geboren vlak na het overlijden. Herdenken. Wij gaan naar het strand en brengen tijd door met elkaar. Daarna uitgebreid italiaans koken, lasagne maken en iedereen helpt. Het is inmiddels een ritueel en ontzettend helend voor ons allemaal. Mooi vooral hoe jij dit deelt en daarmee iets losmaakt. Ik lees het in de reacties en dat is heel fijn. Dank je wel!

timoverdiek | May 30,2018

Een vette glimlach nog wel 🙂 Fijn dat het helend is, strand en Italiaans koken. En dan ook zo’n dappere zoon, die hopelijk ook weer zoon is. Dank je voor je reactie.

Caroline Overdiek | May 30,2018

Hoi Tim,
Wat een mooie manier om een geliefde die zo gemist wordt te herinneren. Hoeveel tijd er ook voorbij gaat, het gemis blijft, maar gelukkig blijven ook de herinneringen aan de mooie momenten. Ruim 12 jaar geleden overleed mijn man, een week voor de 18e verjaardag van onze zoon. De zoon had sinds die tijd geen behoefte meer aan het vieren van zijn verjaardag. Dit jaar, toen hij 30 werd, een verrassingsfeestje voor hem georganiseerd waarbij ook vrienden en familie uit het buitenland aanwezig waren. Het werd een gedenkwaardige avond, met gemis, maar ook met het delen van veel mooie herinneringen. Zolang we blijven praten over degene die zo gemist wordt, blijft die persoon toch altijd bij je.

timoverdiek | May 31,2018

Wow, wat een enorme sprong tussen 18 en 30, en hoe treffend omdat je in je eigen tempo bepaalt wat goed of niet goed voelt. En hoe een geliefde soms net even dat duwtje geeft dat het mogelijk maakt. Dank voor het delen, mevrouw met de intrigerende achternaam 🙂

Margaret Farrell | May 31,2018

Tim – time does not stand still – I saw the photo of you and the boys and am amazed how Sander looks so much like you and glad to see that Eamonn has Jenn’s coloring. Thought of Jennifer on the 28th as it is our Annie’s birthday also – now 15 – and how Jennifer surprised us on Annie’s 1st birthday – a gluten-free chocolate cake before anyone else was gluten-free. So hard to understand – such a vibrant life cut so short so unimaginably. Love to you and your boys from Kensington.

timoverdiek | Jun 1,2018

Margaret! What a surprise to hear from you. And the memory of that birthday cake made me smile. Kensington is still in our hearts.

Marc Guillet | Jun 1,2018

Ontroerend Tim. Om stil van te worden. Op de fiets ‘down memory lane’. Beter hadden jullie Jennifer niet kunnen gedenken en weer een beetje tot leven kunnen brengen. Met bewondering en af en toe een traan je boek gelezen. Een steun in de rug voor alle mannen die hun vrouw hebben verloren. Dank voor het delen. Het ga je goed!

timoverdiek | Jun 1,2018

Dank, Marc, voor die aardige woorden. Hopelijk gaat het jou ook goed.

Esther Droste | Jun 1,2018

Mooi en herkenbaar Tim.
Ja die verjaardagen zonder hem of haar… de eerste keer hebben we er een groot ritueel van gemaakt . Samen met onze kinderen die toen 4 en 6 waren heb ik alle lieve mensen bij leven om hem heen uitgenodigd met een mooie steen op de begraafplaats om daarmee zijn graf, zijn leven te omlijsten. Daarna champagne gedronken en de kids overgoten zijn steen. De afgelopen jaren gaan we er smorgens naartoe met een feestontbijt om zijn leven te blijven vieren en de verhalen te blijven vertellen.
Proost.. op al die mooie mensen die we moeten missen en op ons met onze veerkracht en rituelen uit t hart.

timoverdiek | Jun 1,2018

De champagne blijft stromen… Cheers.

Janette Glave | Jun 2,2018

Oh this was beautifully written. I only met Jennifer a few times, that year when Eamonn was in my class. She was a lovely woman. What a nice way to remember her on her birthday. I loved seeing the photos of Eamonn and Sander. Wow so grown up now! Much love to you 3 men.

My father passed away almost 2 years ago. So difficult when anniversaries like this come around, especially since I live so far from my mother and sisters. They however, get together and have a meal together to celebrate him. Sad moments, but also lots of laughter because he was such a character. Many stories to remind each other of and then have a good laugh. Makes you feel closer to each other, closer to him and a little less sad.

timoverdiek | Jun 4,2018

Hey Janette,
Nice to hear from you. When I think of you, I also think of good laughter. I’m sure you still feel very close to your father. Thanks for sharing.

Bianka | Jun 3,2018

Hi Tim,
Voor ons is het een herinneringsweek, dit jaar de 9e keer. Eigen herinneringen hebben de meiden niet, ze waren te klein. Met op 4-11 onze trouwdag waarop ik van beide families trouw een prachtig boeket inclusief oranje gerbera’s ontvang. Op 8-11 zijn geboortedag immer espresso, de meiden met heel veel melk en een hazelnootschuimtaartje (dat ik nooit zelf uit zou kiezen, ieuw hoe zoet). We kijken de filmpjes. Ik altijd met een kramp want hij was toen al ziek. 10-11 zijn sterfdag en tevens geboortedag van onze oudste. Dan vieren we haar leven, het leven, uitbundig. Ieder jaar weer. Nadat ik mijn tranen heb weg geveegd kort voor de middag.
Daarna kan ik weer 51 weken ademhalen.
Het went, jazeker. Maar van eind oktober tm 10 november leef ik in herinneringen.
Dank voor je verhaal. En dank dat je iedereen de ruimte ruimte biedt om zijn/haar verhaal te delen. ?

timoverdiek | Jun 4,2018

Dat klinkt bijna als een ‘festival’ 😉
Met kramp van de herinnering en de hazelnootschuimtaart.
Goeie combi. Dank voor het delen, Bianka.
- Bianka | Jun 4,2018
  
  Uitermate praktisch zo’n geclusterde ‘off’ week per jaar. 😉
  Wil graag je boek kopen, stuur je me er één?
  Ik sponsor graag rouwliteratuur.
  En er komt vast een moment dat’ie van pas komt op de een of andere manier.
  Dank.

Alex | Jun 17,2018

Grappig, ik lees dit op Vaderdag, de dag na mijn vaders’ geboortedag. Hij is al weer bijna 10 jaar diod., Zou nu 92 zijn. Sinds vorig jaar plaats ik een foto van hem als profielfoto of Facebook.

timoverdiek | Jun 22,2018

Ah mooi, is hij toch elk jaar weer even zichtbaar.