Die ene stem, het melodietje dat blijft rondzingen. Dat treffende woordje, de gitaar die je even doet smelten. De klank van een liedje dat speciaal voor jou lijkt te zijn geschreven. Muziek die zich in je hart nestelt. Gracias a la Vida van Mercedes Sosa is er zo eentje.
Het is met een feestje en een crematie geen doorsnee zaterdag. Mijn jongste wordt 18 jaar, en dat is voor zowel hem als mij een mijlpaal. Hij is nu volwassen, en ik ben als vader ‘klaar’ met opvoeden. Ik geef hem een verjaardagskaart met als opschrift: Ik ga je missen. Met pen schrijf ik er ‘NIET’ bij. Ons soort humor.