Ik ga je missen. Niet. Wel. Hahaha, snik

Het is met een feestje en een crematie geen doorsnee zaterdag. Mijn jongste wordt 18 jaar, en dat is voor zowel hem als mij een mijlpaal. Hij is nu volwassen, en ik ben als vader ‘klaar’ met opvoeden. Ik geef hem een verjaardagskaart met als opschrift: Ik ga je missen. Met pen schrijf ik er ‘NIET’ bij. Ons soort humor.

Wees gerust, Eamonn kreeg er ook een handgeschreven brief bij. Zo’n epistel van vader aan zoon, waarin hij de wijde wereld wordt ingeduwd. Terugdenken aan het moment dat hij uit zijn moeders buik kwam, en meteen het scalpel van de gynaecoloog vastgreep. Vaststellen hoe creatief hij is geworden en daarmee op zijn moeder lijkt, met alles wat daarbij hoort, mooi en minder mooi.

Met vertrouwen laat ik hem los. Na de zomer gaat Eamonn drie jaar in Berlijn studeren. Omdat hij nu achttien is, laden we de achterbak vol met bier en wijn voor het feestje dat hij ’s avonds met vrienden gaat vieren. Terwijl hij de koelkast vult, rijd ik door naar Utrecht voor het afscheid van een 27-jarige jongeman. Zijn vader is een voormalig studiegenoot van me.

Hij was net terug uit Berlijn. Daar is zijn jongste zoon uit het leven gestapt. Het eindstation van een jarenlange innerlijke worsteling. “Onze prachtige zoon kon niet meer. Hij koos voor een andere weg. Wij houden hem altijd bij ons”, staat op de rouwkaart, met een foto van een krachtig ogende man. Vaak is het niet wat het lijkt.

“Zo hoort het niet”, zegt mijn studiemaat als hij met zijn vrouw als laatste de bomvolle aula toespreekt. Nee, zo hoort het niet. Een ouder hoort het kind niet te overleven, en soms is het toch zoals het gaat. Twee broers spreken in Utrecht vol liefde over hun kleine, grote broertje die een kop boven hun uitstak. Ontroostbaar in hun onafscheidelijk driemanschap. Een vader begrijpt het wel, en niet, en weet in alle vezels van zijn verwonde lijf dat het zo niet hoort.

Maar toch. Hij troost het gezelschap met prachtige woorden uit ons studieboek Vonken van Verlangen, geschreven door Wibe Veenbaas en Joke Goudswaard.

Je naam heb je van je ouders gekregen

Omdat je een naam hebt, kan ik je roepen.

En als ik je roep, kun je bij me komen.

En als je komt, kan ik je vasthouden.

En als ik je vastpak, kan ik je loslaten.

Het gedicht deint met me mee als ik met een traan en een glimlach het crematorium verlaat en een halfuurtje later thuis arriveer. Daar zit mijn jarige jongste aangeslagen op de bank. Hij heeft net telefonisch gesproken met zijn grandma uit Amerika, de moeder van zijn overleden moeder. Grandma is aan het dementeren. Of beter gezegd, zij is Jennifers dood nooit te boven gekomen.

Grandma weet nog wie wij zijn, maar de connecties vervagen. Als Eamonn vertelt dat hij in Berlijn gaat studeren, vraagt ze kort erna wat voor werk hij daar gaat doen. En of hij al getrouwd is? En of zijn vader nog leeft? Poe. Ik ga naast hem zitten. Weet je wat het is, zeg ik hem, onmachtig. We missen Jennifer. Ja, zegt hij. En dat is wat we dan eventjes samen in stilte doen. Haar missen.