Zingen alsof het leven ervan afhangt

Die ene stem, het melodietje dat blijft rondzingen. Dat treffende woordje, de gitaar die je even doet smelten. De klank van een liedje dat speciaal voor jou lijkt te zijn geschreven. Muziek die zich in je hart nestelt. Gracias a la Vida van Mercedes Sosa is er zo eentje.

Tot afgelopen zaterdag kende ik het liedje niet. Ik hoorde het in de auto op weg naar de Gamma. Louise van Deth was gastpresentator op Radio 4 en kondigde het aan. Door het bijbehorende verhaal was de toon gezet. Ze droeg het op aan vijf slachtoffers van de MH17-ramp, dinsdag 4 jaar geleden.

Een van haar vijf collega’s bij het Aids Fonds was onderzoeker Joep Lange. Ik zag hem weleens lopen met zijn hondje in het park bij mij in de buurt. Pas na zijn dood wist ik wie hij was. Daarvoor knikten we vriendelijk naar elkaar en hielden we onze honden in de gaten. Die van mij was stukken groter, en soms niet zo vriendelijk.

Dank aan het leven van de Argentijnse zangeres, die ook al niet meer leeft, zorgde heel even voor een opwellende traan. Was het de muziek of de bijbehorende nagedachtenis? Of de combinatie? Ik houd het op het laatste, ook al raakt de stem van Mercedes Sosa je meteen in de snaar van de ziel. Bij thuiskomst googelde ik de tekst. Een couplet, halverwege het liedje, sprong eruit.

“Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven.

Het heeft vaart aan mijn vermoeide voeten gegeven;

Met hen liep ik door steden en plassen,

Strand en woestijnen, bergen en vlakten,

En door jouw huis, jouw straat en jouw tuin.”

Dankbaar voor het leven, ook na de dood. Mercedes Sosa zingt de doden weer tot leven. Zo wil ik mijn overleden geliefden herinneren. The music goes on. In het radioprogramma vertelde Louise van Deth over de betekenis van Joep Lange en zijn collega’s Pim, Martine, Lucy en Jacqueline. “Het enige wat we kunnen doen, is hun en ons werk dubbel en dwars doorzetten.”

Ze citeerde prinses Mabel, die haar eigen portie ook wel gehad heeft, en die tijdens de herdenkingsdienst in 2014 sprak over dankbaarheid en levenslust. “Vier het leven.” Hun leven, ons leven, het leven. Wat is het heerlijk om via de muziek een duwtje in de rug te krijgen, als de tijd door de dood even is stilgezet.

“Het leven heeft me de lach en de traan gegeven, zo onderscheid ik geluk van verdriet”, zingt Mercedes Sosa. Haar lied neurie ik morgen mee, als nabestaanden van 298 MH17-slachtoffers weer een dagje stilstaan en een jaartje bijtellen. Blijf ademen, blijf lachen en huilen, blijf leven maar vooral: blijf zingen, alsof het leven ervan afhangt. Morgen, maar ook overmorgen.

Wat is het liedje waarmee jij dichtbij je overleden geliefde bent? En waarom? Deel je muzikale verhaal hieronder in de reacties.