Ik ben een professionele oetlul (soms)

Man aan de lijn. Goed gesprek, hij vraagt hoe het met mij en mijn zonen gaat. Ik vertel en laat me daarna bijpraten over zijn werkzame leven. Mooi, denk ik dan, en brei een eind aan de conversatie. We hangen op. Meteen denk ik: wat ben ik een ongelofelijke oetlul.

Niet lang na de dood van mijn vrouw overleed zijn kind. Ook een verkeersongeval. We hebben er een tijdje terug enkele brieven over uitgewisseld. Ik sprak hem nu voor het eerst aan de telefoon en voelde me wat bezwaard door het innemen van zijn tijd. Prompt vergat ik de meest wezenlijke vraag.

Hoe is het vandaag met je?

Wat voelde ik me een lomperik. Ik nota bene, die zijn brood verdient met de juiste vragen aan mannen in de shit. Die zelf zo goed weet dat je juist wel over hem of haar wil vertellen. Die pretendeert alle antwoorden te hebben, maar die er niet voor terugdeinst om op te biechten dat er geen antwoord is (wat dan het enige juiste antwoord is).

Het duurde vijf seconden voordat ik me mijn faux pas realiseerde. Hartgrondig vervloekte ik mezelf. Lul, die je bent. Ik belde meteen terug. Ja, vroeg hij. Sorry, zei ik. Zo stom, maar wat ik eigenlijk vooral wilde weten: hoe is het vandaag met je?

Vandaag dus. Niet vragen hoe het de afgelopen tijd is geweest. Of dat je hem nog mist. Of dat er moeilijke momenten zijn. Of dat je het een plekje hebt gegeven. Of dat… Nou ja, niet moeilijk doen. Gewoon vragen naar het nu. Hoe is het vandaag met je?

Wat kunnen we het onszelf soms moeilijk maken. Om de hete brei heen dansen, terwijl het onderwerp voor onze ogen ligt. Wanneer roer je het aan, wanneer vooral niet? Begin je er zelf over, of laat je het aan de ander? Er bestaan geen Tien Geboden, maar wel een universele wet: volg je gevoel, en spreek/vraag/luister/ben.

Om die reden pakte ik opnieuw de telefoon, en excuseerde ik me voor mijn vlaag van onvermogen. We noemden zijn naam, en ontroerende anekdotes volgden waar we hartelijk om lachten.

Fijn dat je nog even terugbelde, zei de man.