De liefde, je weet (het) wel

Femke houdt van borrelnootjes, preekte ze. Ze houdt van fietsen door de stad, van haar kinderen en van Eberhard. Liefde kent geen voltooid verleden tijd als de dood roet door het eten gooit. Rake woorden strooide ze zondagmiddag door een afgeladen Singelkerk.

Sinds 5 oktober 2017 is zij de weduwe van de overleden Amsterdamse burgemeester. Wat een rotzin. Datum, status, dood. In steen gebeiteld. Maar één ding pakken ze me niet af, sprak de vrouw, moeder en schrijfster Femke van der Laan. En dat is de liefde. Ze hield niet van Eberhard, ze houdt van hem. De liefde is tijdloos.

Foto: @protestants020

Iedere zaterdag schrijft ze in Het Parool over de oneindige liefde, die in haar gezin alom aanwezig blijft. Kleine inkijkjes in die hartverscheurende rouw terwijl het leven doorgaat. Hoe vaak denk je aan papa, vraagt haar zoon deze zaterdag. Heel vaak, is geen antwoord. Het joch wil een getal. Wel zestig keer, en terwijl Femke dat zegt, telt ze zelf door richting zeventig. Zoonlief soms wel vaker. Zo is het goed.

De kinderen van Femke en Eberhard zitten op de voorste rij van de Singelkerk en zien hun moeder met een meisjesachtige verlegenheid achter de kansel plaatsnemen. Ze geeft de eerste Preek van de Leek van dit seizoen. De kerk zit vol tot op het tweede balkon. Daar zit ik, want te laat en niet bekend met het evenement.

(Oh jee, het is een echte dienst. Oh jee, er is een collectie. Geen muntgeld bij me, oh jee.)

Femke van der Laan leest voor uit 1 Korintiërs 13: 1-13. “De liefde is lankmoedig, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen, zij kwetst niemands gevoel, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe, maar zij is blijde met de waarheid. Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.”

Geloof, hoop en liefde. “En het mooiste van deze drie-eenheid is de liefde”, predikt Van der Laan. Ze vertelt over Eberhards ziekte, en over de laatste acht maanden “als alle onvolkomenheden van de mens zijn weggevallen, en louter nog de pure liefde overblijft”. Iedereen heeft zijn en haar onvolkomenheden, angst voor pijn, voor verlating. Heel menselijk, tot aan de dood. “De liefde blijft. Er wordt onnoemelijk veel van ons gehouden.”

Ze was haar preek begonnen met de geruststellende woorden van de dominee dat je op de kansel geen antwoorden hoeft te hebben. Net als de toehoorders heb je vooral vragen. Een preek werpt iets in de lucht, je vangt het op en gaat ermee naar huis. Wellicht krijgen sommige vragen dan een inspirerend antwoord. Maar over de liefde had ze geen vragen. Alsof Eberhard het in haar oren fluisterde. “Je weet het wel.”