Het moment dat zuurstof je gaat verstikken

En toen kwamen de felicitaties. De digitale ceremoniemeester van LinkedIn en Facebook had jullie erop gewezen dat Tim Overdiek Counseling precies een jaar bestond. Dus feliciteer Tim, was het bevel. Jeetje, dacht ik. Een jaar. Het verwarde me.

Moest ik me feestelijk voelen? Had ik wat te vieren? Wat stelt nou een jaar voor? Ik kan amper lopen. Ik graai iedere dag in de gereedschapskist die ik de drie voorgaande jaren heb gevuld met mijn studie bij Phoenix. Met een jaar ben je niet eens een snotneus.

Hoe was het zover gekomen? Dat was de vraag die ik mezelf liever stelde. Het is verleidelijk om slingers op te hangen, een grote slagroomtaart te bestellen en iedereen in de straat uit te nodigen. Dat is feesten voor de bühne. Dat doen we op LinkedIn en op Facebook. Kijk mij eens geweldig zijn. Dit stukje is ook zo’n traktatie.

Het begon allemaal op een namiddag in 2015 op de redactievloer van NOS Nieuws. Ik dreigde 50 jaar te worden (wat verdorie nog gebeurde ook), en keek om me heen. Om me heen zag ik mannen van achterin de vijftig. Sommigen nog even fanatiek en bedrijvig als Woodward en Bernstein in de jaren zeventig. Anderen iets minder.

Ik keek om me heen en zag mijn toekomst. Over een jaar of zeven, acht, misschien wel eerder zou ik ongelukkig worden als journalist. Dan zou ik berusten in het feit dat er geen uitdagingen meer zouden zijn. Dat ik vaker wel dan niet aan mijn pensioen zou gaan denken. Dat ik voor de zoveelste keer zou verzuchten dat het nieuwe beleid al tachtig keer eerder was bedacht.

Dat nooit, wist ik.

Ik nam zes maanden onbetaald verlof, schreef een roman (die nog steeds niet klaar is) en ging uitzoeken wat ik wilde gaan doen met de rest van mijn werkzame leven. Hoe komen de bewandelde paden uit het verleden bij elkaar en hoe geven ze een nieuwe richting aan de ongeplaveide weg naar de toekomst? En hoe verzamel je moed?

Dat laatste is broodnodig. Voor mij was het eigenlijk heel simpel. Ik wilde mijn vrijheid. Meer dan dertig jaar was de journalistiek mijn zuurstof. Beetje bij beetje werd het verstikkend. Ik mocht alles doen wat je kunt bedenken. Van sportjournalist tot correspondent, van adjunct-hoofdredacteur tot radiopresentator, van eindredacteur online tot…

En daar hield het op. Het was mooi geweest.

De studie maakte me therapeutisch coach. De levenservaring maakte me een wijzer mens. De ambitie maakte me moedig. Zo kwamen die paden tot elkaar, zag ik een nieuw weggetje en nam ik mijn ontslag. Moedig misschien, maar ook een bittere noodzaak. Onder geen beding wilde ik inzakken. Ik wilde leven. In vrijheid.

Dat doe ik met Tim Overdiek Counseling dus een jaar, en daar feliciteer ik mezelf mee. Er is heel veel te vieren. Elke dag ontmoet ik mooie mensen met ontroerende verhalen. Elke dag maak ik verbinding met mannen en vrouwen die worstelen met de valkuilen uit hun jeugd en de doodlopende weg in hun heden. Ik loop een tijdje met ze mee, en neem weer afscheid.

De journalist in ruste reist nog steeds met de therapeutisch coach mee. Ik stel vragen en ik luister. In alle vrijheid, en daarvan krijg ik nooit genoeg. Het smaakt alleen maar naar meer.