Leven na een dodelijk ongeval, hoe doe jij dat?

Jan 20,2019 9 Comments By

Ik koester mijn woede. Soms zoek ik hem zelfs even op, twee straten verderop. Dan ben ik op de plek waar mijn vrouw is doodgereden, en voel ik meteen; ja ik ben nog steeds laaiend. Hartstikke laaiend.

Het levert allemaal niks op, en kost alleen maar energie. Maar soms is het gewoon even nodig, om stil te staan bij het zebrapad waar Jennifer tegen het asfalt werd gekwakt en nooit meer zou opstaan. Om de waanzin van de dood even te doorvoelen. Dat is dan de winst.

Daarna ga ik weer verder mijn leven. Vrolijk verder zelfs. En begrijp me niet verkeerd, de verantwoordelijke man die de 41-jarige moeder van onze kinderen uit het leven rukte hebben we allang geleden vergeven. We wensen hem het beste toe. Echt waar.

Toch komt de boosheid over het ongeluk bij vlagen om de hoek kijken. Heel eventjes maar, en realiseer ik me hoe diep de wonden zijn geslagen bij mij als nabestaande. Uiteenlopend van kleine steken tot irritant gekriebel. Als ik het weer voel, meestal op de meest onverwachte momenten, weet ik; verzorg de wond, Tim.

Het begon weer te jeuken toen ik deze week meedeed aan een grootschalig onderzoek naar de gevolgen voor nabestaanden van dodelijke verkeersongevallen. De universiteiten van Groningen en Utrecht en Stichting Centrum ’45 gaan de komende drie jaar bekijken hoe de hulp voor rouwende nabestaanden beter kan worden afgestemd.

Hier vind je meer info en kun je meedoen: Rouw na Verkeersongeval

Als lotgenoot en therapeut met verlies als specialisme ben ik gevraagd voor de begeleidingscommissie van de onderzoekers. Ruim negen jaar na onze persoonlijke tragedie kan ik er tamelijk afstandelijk en inhoudelijk over praten. Toch blijf je ook na al die tijd een gepijnigd slachtoffer. De naweeën blijven altijd met me meereizen.

Dat maakt het onderzoek zo belangrijk. Rouw is individueel en gebeurt op eigen tempo, dat weten we. Dat predik ik ook in mijn praktijk. Neem de tijd en doe het op je eigen manier – ik loop eventjes met je mee. De vragenlijst laat je stap voor stap nagaan in hoeverre je in je huidige leven nog last hebt van het ongeluk, ook al was je er niet zelf bij betrokken.

Voor mij was het een graadmeter. Tot mijn opluchting stelde ik vast dat ik het heel aardig doe. Geen hinderlijke onderbrekingen van mijn dagelijks leven. Ja, heel af en toe dus de boosheid die als een duveltje uit een doosje schiet. Sluipmoordenaars noem ik ze, altijd bereid om op een ongewenst tijdstip hoi te komen zeggen.

Hoe doe jij dat? Hoe ga jij om met de gevolgen van een verkeersongeluk waarbij een geliefde om het leven is gekomen? Ik hoor het graag, in de comments hieronder. De onderzoekers ook, dus doe de zelf-check op rouwnaverkeersongeval.nl, waarmee je toekomstige lotgenoten een steuntje in de rug zult geven.

Comments

Yvon Stuiver | Jan 20,2019

Hoi
Ik maak het dagelijks mee in mijn werk als hersenletselspecialist.

Blijvende schade en boosheid,vooral bij de wat jongere generatie.
Extreme woede naar de bestuurder en uitspraken die ik je bespaar.

Ik begrijp het dus.

timoverdiek | Jan 23,2019

Dank je, Yvon. Is er in je werk ook ruimte voor mediation? Ook dat hoort bij herstel?

NumoQuest | Jan 20,2019

Hebben geleerd dat er twee momenten zijn in het leven waartussen wij de dingen doen en worden geconfronteerd met de ervaringen van de manieren waarop wij leven. Als eenvoudig voorbeeld; we weten dat er een dag zal zijn dat we dood gaan. Het vreemde is dat weinig mensen in het midden van het leven niet nadenken over die realiteit.

En als het dan zover is, door welke oorzaak, reden of beredening, plots, of misschien door langer ziek zijn, hebben wij allerlei emotionele dingen ontwikkeld behalve de realiteit dat er een moment van afscheid is, vroeg of laat. Toch wel een beetje raar als je er over nadenkt.

Het antwoord hierop is ook vrij eenvoudig. Weten dat je een keer dood gaat, net als iedereen, op welke manier dan ook. Oog hebben voor elkaar zolang je bij elkaar bent, wetend dat je een keer afscheid van elkaar zal nemen, maakt het dat de dood gewoon een aanvaardbaar gegeven is.

Zo moeilijk hoeft dat niet te zijn.

timoverdiek | Jan 23,2019

Zo simpel kan het zijn 🙂

Jacqueline Wesselius | Jan 20,2019

Ik kende Jennifer niet eens, en jou niet zo heel goed, maar ook ik denk altijd aan dat ongeluk als ik dat bewuste zebrapad zie. En met mij waarschijnlijk veel mensen. Dan kun je nagaan….

Monique | Jan 20,2019

Bij mij geen verkeersongeluk maar een plotselinge toevallige dood in eigen tuin. Niemand om boos op te zijn. Maar je proces is wel herkenbaar. “De plek” in de tuin weer van mezelf, van ons maken vergt veel tijd en onverwachte angsten en tranen durven toelaten.

timoverdiek | Jan 23,2019

Dank je, Monique. Ik hoop dat je ook weer kunt glimlachen op ‘de plek’.

Margreet Scheerder | Jan 21,2019

Ik was net 17, toen ik voor mijn ogen mijn broer, op dat moment bijna 10 jaar, onder een auto zag komen. Op slag dood. Veroorzaakt door geparkeerde auto’s die daar formeel niet mochten staan. Ze zorgden ervoor dat zowel mijn broer als de jonge automobilist geen zicht hadden op de kruising.
De politie gaf toe dat ze verzuimd hadden te handhaven. Een dag later stonden er borden ‘verboden te parkeren, ook in de berm’.
Dit was in 1984.

Nu, bijna 35 jaar later, kan ik nog steeds boos worden als ik geparkeerde auto’s zie staan die in een berm geparkeerd staan waar dat niet mag.
En wind ik mij nog steeds op dat er totaal geen aandacht aan mij werd besteed. Op school waar ik na zes weken zomervakantie terugkeerde, vroeg niemand iets. Het hele ongeluk werd niet benoemd.
Het zal de tijdgeest geweest zijn.
Maar ook na 35 jaar ben ik nog steeds boos en verdrietig, dat zussen/broers na een overlijden totaal niet gehoord worden.

timoverdiek | Jan 23,2019

Dank je voor het delen van je verhaal, Margreet. We horen je, 35 jaar later.