Zoek de verschillen (m/v)

De man verliest kansloos in de boekenkast van het boeddhistisch centrum Savita in het Duitse Winterberg. Ik begin niet eens met tellen. In een oogwenk zie je dat er veel meer boeken zijn over Vrouw dan over Man. Tijd voor een heimelijke missie.

Ik ben een dag of vijf in het Sauerland neergestreken om me door Jan Geurtz (een man!) te laten bekwamen in de diverse meditatietechnieken. Het uitstapje is vooral een cadeautje aan mezelf na de hectische lancering van Als de man verliest en een overweldigende toestroom van nieuwe cliënten.

Er is veel vrije tijd tussen de sessie in de ochtend en avond. Ik werk aan de herziene uitgave van Tranen van Liefde, die begin volgend jaar verschijnt (nieuws!). Omdat het dagen regent, struin ik door het ietwat bedaagde complex van Savita en ontdek in de bibliotheek de ernstige omissie op boekenvlak. Vijf schamele boekjes over de man. Vijf. De vrouwen hebben een lange rij. Zijn we echt zo verschillend?

Mijn eerste aanvechting is om bij de receptie een bijdehante opmerking te maken. Dat schijnt iets te veel ego te zijn, heb ik inmiddels van Jan Geurtz geleerd. Niet doen, laat los. Dus duik ik de regen in en stiefel richting parkeerterrein. In mijn kofferbak heb ik een paar doosjes met boeken. Ik signeer mijn beide boeken en geef ze een mooi plekje. Heel stiekem, zonder iets te zeggen.

Dat zal ze leren, de man en de vrouw.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Vliegtuigmodus onder de Bulderbaan

Talloze voetstappen heb ik achtergelaten in het Amsterdamse Bos. Maar niet eerder is een wandeling zo sereen en ontroerend als deze middag. In een groep van negen zwijgende onbekenden, bijna zwevend door het herfstlandschap ervaar ik totale vrijheid.

Dat de natuur over magische krachten beschikt, weet ik als stadsbewoner heus wel. Soms moet je met je neus op die aardse feiten worden gedrukt. “Je ziet het pas als je het door hebt”, sprak Cruijff ooit. Deze middag helpt de Zuid-Afrikaanse wildernisgids Ian Read ons een handje. Hij speelt een uitwedstrijd.

Het is in het Amsterdamse Bos immers een tikkeltje anders dan in zijn eigen iMfolozi, waar hij doorgaans een dag of vijf met een groep lopend door de wildernis trekt. Tijdens het voorstelrondje komt om de haverklap een landend vliegtuig over. Wandelaars, fietsers en honden zeggen vrolijk gedag. Om over de dreigende wolken maar niet te spreken.

“Zet je telefoon maar even op vliegtuigmodus”, zegt Ian met zachte stem. Hoe toepasselijk, terwijl ik bijna een reusachtige en luidruchtig razende KLM-Boeing kan aanraken.

Het is een drukke dag in mijn praktijk, en tussendoor bellen, appen en mailen allerlei mensen met dringende vragen. Dus ik moet een seconde of wat nadenken over zijn verzoek voordat ik me ‘dan toch maar’ drie uur zal overgeven aan een poging tot innerlijke stilte in een rumoerige omgeving.

We lopen over paden waar ik tien jaar geleden met onze hond Elsa de eerste stappen op de kronkelige weg van rouw zette. Mijn vrouw Jennifer was net overleden, een paar dagen na de komst van Elsa uit Spanje. ’s Morgens en ’s avonds liet ik haar uit in de buurt, maar overdag vertrok ik regelmatig naar het Amsterdamse Bos waar ik kon huilen, schreeuwen, zwijgen en mezelf verliezen.

Ian Read spreekt niet veel. Wat hij zegt, is raak. Dat we gewoon eens moeten lopen zonder al te veel te denken. Als er gedachten komen, laat ze maar passeren. En weer later, dat we onze zintuigen mogen openzetten. De kwetterende vogels, het kleurrijke licht, de geur van gevallen bladeren. Samen en alleen, in de kalme cadans van het negental en in het eigen omhulsel van je openstaande lijf.

Ik kijk om me heen en voel een onbekende dimensie. Alsof ik zweef door het oranje-bruine landschap. Niets hoeft. Alleen maar je ene voet voor de andere zetten en je gewaar zijn van… Ja, van wat eigenlijk. Daar heb ik dus geen woorden voor. En dat maakt het uitstapje in vliegtuigmodus onder de Bulderbaan zo emotioneel sereen. Zelfs Schiphol is ogenschijnlijk stilgevallen.

Op weg naar mijn huis in de stad negeer ik mijn telefoon nog even in de binnenzak. Niet eerder is tijdloosheid zo betekenisvol geweest. Dat wil ik graag nog een seconde of wat kunnen vasthouden.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Niks lezing, ik wil je ontmoeten

Hardlopen lukt even niet door een hardnekkige enkelblessure. Mijn broodnodige dopamine en adrenaline haal ik nu in bovenzaaltjes en kleine theaters. ‘Lezing over mannenrouw’ staat op het affiche, maar ik kom er stiekem met een heel andere bedoeling.

Ik ga namelijk niet voorlezen, vragen beantwoorden, boekenverkopen en signeren. Nou ja, dat doe ik allemaal wel, maar het gebeurt eigenlijk een beetje tussendoor. Het zijn bijzaken. Want het mooie van een avondje Krommenie of Amersfoort is de ontmoeting. We delen onze levenservaring.

Tot mijn grote vreugde was de zaal in Voorburg en Arnhem onlangs bijna voor bijna de helft gevuld met mannen. Je weet wel, mannen die doorgaans geen trek hebben in dit soort bijeenkomsten maar door hun vrouw, zus of buurvrouw onder dwang worden meegesleurd. Kom nou maar, vent, je weet nooit of het iets voor je is.

Je zou zeggen, een boek met de titel Als de man verliest zou ‘hem’ toch moeten aanspreken. Het schrikt tegelijkertijd ook af. “Ik ben niet zo’n man”, zegt dan zo’n man, getormenteerd door verlies (van geliefde, werk of gezondheid). De buitenwereld hoeft dat niet per se te zien.

Daar gaat precies ons boek over. En ook de lezing.

Gelukkig zitten er steeds meer mannen in de zaal, tussen de vrouwen die zo graag willen weten ‘hoe zo’n man nou eigenlijk in elkaar steekt’. Daarover gaan we tijdens ‘de lezing die geen lezing is’ met elkaar in gesprek. Ik wil horen over herkenning. Ik wil praten over de verschillen. Ik wil stilstaan bij de verliezen. Ik wil zwijgen als we het soms gewoon even niet weten.

Zo’n lezing dus. Elkaar ontmoeten in verlies, gemis, worsteling. Even een moment van acceptatie. Dat we allemaal in hetzelfde bootje zitten, en dat elkaar aankijken en je niet verroeren soms het beste antwoord is op de vraag: waarom? (Of what the fuck? Afhankelijk van de situatie.) Niks lezing dus, ik wil je ontmoeten.

In de Agenda op deze site vind je de eerstvolgende ontmoetingen. Mail gerust als je wilt dat ik langskom. Twee lezingen in de nabije toekomst springen eruit. Op donderdag 21 november in Heeze, en op 31 januari in Groesbeek (waar Land van Rouw een imponerende mannendag heeft georganiseerd). Tot ziens.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34