Rouwdagboek met een slinks geheimpje

Bij de uitgebreide editie van Tranen van liefde hoort natuurlijk een feestje. Onder het mom ‘Boek, borrel & bitterbal’ ontvang ik een vrolijk gezelschap mensen bij mij thuis. Ze kennen elkaar niet, en dus evenmin elkaars levensloop.

Ik wrijf even vergenoegd in de handen als de gasten in mijn huiskamer beleefd kennismaken en voorzichtig over zichzelf vertellen. Dit keer komen bij de boekpresentatie niet de logische genodigden, vrienden en familie, maar mannen en vrouwen die iets met mij delen. Eerst drank, dan een toespraakje.

Geen bitterballen, begin ik, maar zelfgedraaide gehaktballetjes omdat we het bitter vanmiddag buiten de deur houden. Sander en Noël spelen en zingen Autumn Leaves. Eamonn leest een gedicht voor van Baudelaire (Get Drunk). Uitgever Bram Bakker vertelt hoe het originele Tranen van liefde hem zo aangreep.

Het oorspronkelijke dagboek gaat over het jaar na de dood van Jennifer. Ik memoreer aan de voorbije negen jaar, opnieuw in dagboeknotities vervat en toegevoegd aan de herziene editie. Over liefde, vaderschap, 50 jaar worden, van baan veranderen, dagboek en hond Elsa, en over het loslaten van mijn volwassen zonen.

De wijn is toepasselijk van een Amerikaanse druif. De soep is geïnspireerd op mijn opleiding tot therapeutisch coach. De spinazietaart vormt het bewijs dat een prutser aan het fornuis toch kan uitgroeien tot keukenprins. Deviled eggs als eerbetoon aan mijn overleden echtgenote, en een publiekelijke zoen voor mijn nieuwe liefde. Er valt veel te vieren.

Het leven kent zijn hobbels, maar liefde en hoop overwinnen. Dat is de boodschap van de uitgebreide editie van Tranen van Liefde (2009-2019, Uitgeverij Water). Ik deel twee ‘eerste exemplaren’ uit. Eentje voor de gast die het meest recent zijn of haar partner heeft verloren (zeven maanden). En een boek voor de gast die het langst geleden is verweduwd (28 jaar).

Daarmee komt de aap uit de mouw. Alle uitgenodigde gasten hebben hun partner verloren. Ik wilde dat niet op voorhand vertellen, want dan zou het feestje nog voor het ontkurken van de eerste fles een beladen sfeer hebben gehad. Door het pas een uur na aanvang te onthullen, schiet iedereen in een ontspannen lach en vallen her en der kwartjes. De olifant in de kamer mag er zijn.

Of je een kwart eeuw of half jaar geleden je partner hebt verloren, in onbekend gezelschap blijft het meestal een onderwerp om te vermijden of discreet mee om te gaan. Je wilt het er niet altijd over hebben, tenzij je weet dat de ander de taal spreekt van de rouw. In mijn huiskamer is dat bepaald geen obstakel. Vreemden zijn plots bekenden van elkaar, en gaan op hun gemakkie jaren terug.

Ik noem opnieuw en ook hier de namen, opdat we ze niet vergeten: Liesbeth, Bas, Wil, Anne, Eric en Erik, Hennie, Boris, Stef, Peter, Jennifer, Otto, Derrick, Andy, Yvonne en Patrick. Blijf de naam van jouw geliefde noemen, ook in gezelschap dat geen idee heeft hoe het is om tranen van liefde te laten stromen.

Tranen van liefde, dagboek van een weduwnaar (uitgebreide editie 2009-2019), te koop bij Bol.com of rechtstreeks bij mij. Stuur een mail naar Tim.Overdiek@gmail.com