Banjeren door de Bijenkorf

Voor de aanschaf van een kostuum had ik twintig minuten uitgetrokken. Leek me ruim voldoende. Kink in de kabel bleek een jongeman naast me in het pashokje, die maar niet kon kiezen tussen broekmaat 46 en 48 van hetzelfde pak. Ik had 48 nodig, hij had het enige exemplaar in de winkel. Even geduld, meneer Overdiek.

Dus ging ik met mijn lief wat banjeren door de Bijenkorf. We kochten een nieuwe zonnebril, een tube huidcrème en verlieten na drie kwartier mét passend pak de winkel op de Dam. Mondkapje op en de metro in. We doen het veilig waar nodig en wenselijk. Sinds corona regeert ons gezond verstand, aan ons lijf geen waanzinnige polonaise.

Dat was vrijdagmiddag. ’s Avonds gingen we voor het eerst weer naar de Stadsschouwburg. We volgden de strenge en heldere regels en voelden ons veilig op rij 13. Een bijzondere plek, omdat ik hier begin maart naar alle waarschijnlijkheid besmet raakte met het virus. Het Boekenbal was een tjokvol en alom aflebberend evenement geweest.

Op 16 maart voelde ik me niet fit. Geen corona dacht ik, want hoest noch koorts. Na anderhalve week was ‘het griepje’ voorbij. Eind mei liet ik mijn bloed testen op antistoffen, en jawel, ik had wel degelijk een ‘corona-infectie’ doorgemaakt. Mooi, want de klachten waren zeer mild geweest. In mijn praktijk bleef ik superstreng de RIVM-richtlijnen volgen.

Dinsdagavond kwam er nieuws over de Bijenkorf. Tien medewerkers zijn besmet, de deuren gaan dicht, het personeel in quarantaine en bezoekers krijgen het dringend advies om zich te laten testen. Laat ik nou net die middag een kortstondig, stom kuchje hebben. Amper verontrustend, maar in combinatie met Rutte die avond genoeg om onze verantwoordelijkheid te nemen. Een en een is twee, en woensdagmiddag sloten we met de auto aan in de rij voor een corona-test.

Nu heb ik 48 uur de tijd om mezelf af te vragen of ik ergens iets verkeerds heb gedaan. In de Bijenkorf hielden we afstand, maar wilde de verkoopster toch even aan de mouwen pulken. Het personeel droeg die dag voor het eerst een mondkapje. Kennelijk was bekend dat eerder die maand collega’s besmet naar hun werk waren gekomen. Foute boel daar, zeg ik nu.

Ik erger me rot aan de grote groepen jongeren die opeengepakt in het Vondelpark zitten of in bootjes over de Amstel varen. Ben ik roomser dan de paus? Nee, maar het scheelt niet veel. Mijn laatste handdruk, per abuis met Joris Luyendijk, dateert van zaterdag 14 maart. Sindsdien mijd ik ieder onnodig fysiek contact en houd ik voldoende afstand.

Met een enkele knuffel heb ik de voorbije vijf maanden wel gezondigd. Af en toe een omhelzing in mijn direkte familie (5 personen), eenmalig in de vriendenkring (3 personen) en functioneel met voortdurende ontsmetting van de handen tijdens een training (3 personen). In mijn praktijk maak ik voor en na iedere cliënt alles schoon en houden we afstand. Bijna perfect, vind ik. Zeg me als het niet zo is.

Kun je voor de tweede keer corona krijgen, googel ik. Dit schrijft het RIVM: “Het is niet zeker of iemand een tweede keer COVID-19 kan krijgen. Er is twijfel over of mensen met milde klachten wel voldoende afweer opbouwen tegen het nieuwe coronavirus. Mensen die slechts milde klachten hebben, ontwikkelen minder antistoffen en kunnen mogelijk nog eens besmet raken en/of het virus overdragen. Dat wordt op dit moment onderzocht. Op basis van de laatste inzichten wordt het Nederlandse beleid steeds aangepast.”

De uitslag van mijn test krijg ik voor vrijdag 13 uur. Tot dan blijf ik thuis en steek ik een kaarsje op voor een negatief resultaat. Eigenlijk verwacht ik niks anders, maar ja. Vrijdagavond zijn we met een zeer select gezelschap in een coronaveilig kasteeltje bij het huwelijk van twee dierbare vrienden. Lukt het niet, dan is dat maar zo. Het blijven uitzonderlijke tijden. Desnoods ga ik gekostumeerd met een glas champagne thuis op mijn balkon staan. Want een prachtig pak is het. En het zit als gegoten.

(UPDATE: Negatief, geen corona. Lesson learned: laat je testen, ook bij twijfel.)

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34