De naam van die man noem ik nooit meer

Verbijsterd zat ik het afgelopen etmaal op de bank. Woede borrelde op maar vond geen uitweg. Ik was volledig lamgeslagen. De opluchting na de definitieve bevestiging dat Biden heeft gewonnen, kon het verdriet om mijn tweede vaderland niet wegnemen.

In de elf jaar dat ik er woonde en werkte als (NOS-)correspondent, wortelde de liefde voor het land van onbegrensde mogelijkheden. Ik trouwde er met mijn grote liefde, we kregen samen twee zonen (die in de US Elections hebben gestemd) en nog steeds kan ik dagdromen over een houten huis in New Hampshire om er mijn resterende tijd te slijten.

Live free or die is het motto van deze staat in het noordoosten van de Verenigde Staten. In de Amerikaanse revolutie was deze slogan, toegeschreven aan generaal John Stark, een letterlijke drijfveer. Extremistische echo’s weerklonken in het prille 2021, aangemoedigd door de 45^ste president van de Verenigde Staten. De democratie werd gewurgd.

Inmiddels kunnen we weer een beetje ademhalen, maar het herstel van deze aanslag zal net als corona nog lang duren. Rond het middaguur op woensdag 20 januari komt de nachtmerrie tot een einde, als minuten na de inauguratie van vicepresident Kamala Harris de politieke loopbaan van die man definitief wordt beëindigd.

Ik noem zijn naam nooit meer.

Vier jaar geleden was het na dertig jaar journalistiek mijn laatste klusje bij de NOS. Als eindredacteur online overzag ik de videoverslaggeving over de strijd tussen Hillary Clinton en de Republikeinse kandidaat (NOS The Series). Daags na de inauguratie van die man toog ik naar het Museumplein. Voor het eerst in mijn leven demonstreerde ik. Tegen hem.

De jaren erna was het zuchten, boos worden, discussiëren, ontkennen, fulmineren of simpelweg negeren. Dat laatste was onmogelijk, vooral bij mij thuis waar mijn twee stemgerechtigde zonen hun eigen mening ventileerden. De oudste doet nog steeds een uitstekende imitatie van die man. Ze hebben overigens op die ander gestemd.

Als huidig mannencoach heb ik geprobeerd om iets van therapeutisch begrip voor de bewoner van het Witte Huis op te brengen. Eerst kon dat door te wijzen op diens rechtlijnigheid. Wat hij beloofde tijdens de campagne, werd omgezet in decreten en beleid. Vaak genoeg heb ik meegemaakt hoe politici beloftes aan de kiezer schenden, deze apolitieke man was in dat opzicht onverzettelijk.

De opbrengst na vier jaar polarisatie met een schier criminele tendens: ondermijning van de democratie, het aanzetten tot geweld tegen de media, zelfverrijking en voorkeursbehandeling van zijn politieke en zakelijke vriendjes, en ja, wat nog meer? Ik ga er niet omheen draaien. Deze man is rijp voor de gevangenis of voor het gesticht.

Het is te kort dag om hem uit zijn ambt te zetten. Onvoorstelbaar ook dat zijn kabinet de macht aan 1600 Pennsylvanië overneemt en tijdelijk aan vicepresident Pence overdraagt. Mijn grammetje macabere sympathie voor Donald J. Trump, for crying out loud en dit is echt de allerlaatste keer dat ik hem bij naam noem, is verworden tot een sadistisch vergenoegen. Stap voor stap naar de uitgang, richting hel der ontkenning tot de dood hem bevrijdt. Good riddance.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34