Joost is dood. Fuck

Even was ik terug op de nieuwsvloer van de NOS. Er is niets veranderd behalve de vloerbedekking. Ik schuif aan bij Tijs van den Brink om te praten over leven en dood. Een vrolijk gesprek, net als de gezellige ontmoetingen na afloop met oud-collega’s op deze Tweede Kerstdag.

We zijn allemaal nog onwetend van de tragedie die de NOS- en NTR-familie eerder op de dag heeft getroffen. Ik lees het later op de avond tot mijn schrik op nos.nl. Joost Karhof is dood. De presentator is onwel geworden en op weg naar het ziekenhuis overleden. Hij is 48 jaar geworden.

Fuck.

Als verliesdeskundige moet ik nu dus de juiste woorden kiezen. Aanvoelen wat het allemaal betekent. ’t Een en ander in perspectief plaatsen. Een rake bespiegeling van die gluiperige dood. Context voor ons allen om weer door te kunnen gaan.

Maar ik ben stil. Fuck is het enige wat over mijn lippen rolt.

Het is geen fijn jaar voor de NOS-familie. Sportjournalist Rick Hoogkamp en Oog op Morgen-redacteur Ilse Kemper stierven veel te jong. En nu Joost Karhof. Eind 2016 zwaaide de familie uit Hilversum me uit, maar nu voel ik me meer dan ooit weer met de journalistieke clan verbonden.

Ik weet wat het is als de dood op de werkvloer ons vol raakt. Dan komt iedereen samen. Dan maakt de nuchtere, soms cynische houding van de journalist plaats voor warme, betrokken saamhorigheid. Dan is het nieuws even niet meer belangrijk. Dan mag de mens echt even mens zijn. In alle zwakte. En zich fuck voelen.

De NOS als werkgever heb ik leren kennen als een betrokken baas. Toen mijn echtgenote Jennifer eind 2009 overleed, had de NOS-leiding het niet beter kunnen doen. Ik kreeg ruimte en tijd om zelf mijn terugkeer op de werkvloer in te vullen. Mijn naaste collega’s stonden werkelijk naast me. Ik mocht het tempo bepalen, zij liepen met me mee.

Beter kun je het niet treffen. Ruimte en tijd zijn van levensbelang, bijna letterlijk, om op enig moment er weer vol tegenaan te kunnen gaan. Dat is nodig in de journalistiek, zeker bij de NOS. Een onvoorwaardelijke overgave in je werk. Dat maakt van de NOS de beste journalistieke organisatie van Nederland. Menig bedrijf herkent zich hier hopelijk in.

En dan heel plotseling is er dat barslechte nieuws in huiselijke kring. Joost Karhof is dood. Fuck, fuck, fuck. Ik weet hoe stil en aangeslagen de redactie vandaag zal zijn. En morgen ook nog. En later in de week. Maar ook weet ik hoe de nieuwsfabriek doordendert. Want het nieuws van buiten de deur wacht niet. Ook zonder Joost zenden Nieuwsuur en Nieuws & Co gewoon weer uit.

De dood is gewoon. Doodgewoon. Hoe krankzinnig dat ook klinkt. Je wilt het niet weten. Voor een familie die alleen aan feiten doet, mag je dat best een dagje ontkennen. Hartstikke waar allemaal, maar fuck blijft het.

Het gesprek met Tijs van den Brink in Dit is de Dag kun je hier terugluisteren: Verder leven na het verlies van je vrouw