‘Een zee van glas’ is levenszucht van liefde

Heel wat boeken over rouw, verlies en liefde vullen mijn boekenkast. Maar dit boekje, want nog geen honderd pagina’s met veel wit, blaast alle eerdere levensliteratuur de huiskamer uit. Bloedstollend, al op de eerste pagina.

Je neemt niet op. Je neemt altijd op.

Geen woord te veel. Zo is het. De universele angst, schrik en paniek als je geliefde niet bereikbaar is. Het besef dat dit niet klopt, dat de tijd is stilgezet en dat er geen toekomst meer zal zijn met elkaar. Het nog niet willen weten, het ontkennen en het ergens toch weten. Je lief is er niet meer.

Een zee van glas, heet het boek. Geerteke van Lierop (1980) schrijft en dicht ‘over de dood die het leven dichterbij brengt’. Haar vriend Bas ging een stukje varen, was een tijdje vermist en bleek verdronken. Een dodelijk ongeval, op het moment dat ze samen in het nu met morgen bezig waren. Over de eerste ontmoeting:

“Voor het Rijksmuseum spraken we af. Veilig achter de lens stelde hij vragen, ik verlegen van zo veel aandacht. Hij keek en hij is naar me blijven kijken. Hij zag me.”

Een lekker stukje liefde, denk ik dan, ontroerd. Op elke pagina voel ik liefdevolle steken van schoonheid, pijn, verlangen en (wan)hoop. Rouwliteratuur met de nadruk op literatuur. Woorden van rouw ken ik onderhand wel. Veel van wat ik beroepshalve lees, is cliché en dus heel erg waar. Geerteke van Lierop vindt woorden die met je meevoelen.

huil maar

was je hart

was je herinneringen

schoon

van rouwroet

In mijn eerste rouwjaar schreef ik elke dag, vaak in het moment. Gebeurde er wat, iets treurigs of vrolijks, dan pakte ik meteen mijn pen en dagboek. Dat resulteerde in Tranen van Liefde, wat een rauw dagboek van een ploeterende weduwnaar werd. Een noodzakelijk kwaad, om alle ellende van me af te schrijven.

De kracht van Een zee van glas is de literaire bezinking, die me doet denken aan Blue Nights van Joan Didion en About Alice van Calvin Trillin. Het zijn liefdesverklaringen aan verloren geliefden, en in dezelfde adem een ode aan het leven dat te kort maar intens genoeg is gevierd. Met alle ups en downs, met alle rumoer en zwijgzaamheid.

“Ik zet hem op een voetstuk. Ik voel me klein en denk met spijt terug aan de momenten dat ik onuitstaanbaar was. Had ik maar meer tijd met hem doorgebracht, had ik die opmerking maar niet gemaakt, was ik maar met hem meegegaan. Ik voel me schuldig dat ik boos op hem ben. Hij kon er niks aan doen. Het was een ongeluk. Dat weet ik, maar hij heeft me wel in duizend splinters achtergelaten.”

De dood brengt het leven inderdaad dichterbij. Geerteke’s boek biedt meer dan dat. Het zijn literaire slokjes die je als lezer helpen om met volle teugen van haar en onze levenslust te genieten.

Geerteke van Lierop, Een zee van glas. Uitgeverij Ten Have. Meer info: www.geerteke.com