Gezellig gebabbel over leven en dood

Vier mannen, zeventien vrouwen. “Wie van jullie is hier vrijwillig”, vraag ik aan de mannen. “Ik ben meegesleurd”, grijnst er eentje. De toon is gezet voor een gezellige zondagsbabbel over leven en dood.

Er mag gelachen worden. Ik zeg het elke keer weer voor de zekerheid. Misschien wel vooral voor mezelf. Als je dagelijks bezig bent met verlies, moet je wel. Dood is niet alleen donker, somber en ‘liever niet’. Integendeel, rouw is de achterkant van liefde, dus mag er ook licht zijn, en vrolijkheid en ‘ja graag’.

In het koetshuis van een statig parkje in Amersfoort vertel ik over de manier waarop mannen rouwen. ‘Wij’ doen dat anders dan ‘zij’, en vrouwen willen weten waarom mannen zich soms afsluiten, zich verliezen in hun werk of liever dingen doen dan dat ze erover praten. Ik geef van dat soort (gekmakende) mannelijke voorbeelden door uit mijn boek Tranen van Liefde voor te lezen.

Na elk fragment kijk ik rond. Wie voelt er wat bij? Wie wil wat delen? Mijn lezing was begonnen met de mededeling dat ik geen lezing ging geven. Ik wil de twintig aanwezigen ontmoeten. Dat kan alleen door mijn hart te openen en mijn ervaringen te delen in de hoop dat mijn publiek hetzelfde zal doen. Het wordt een ontwapenende middag.

We lachen onbekommerd om hartverscheurende anekdotes. Hoe het broertje in de nog lege kist van zijn gestorven zusje stapt om effe uit te proberen. Hoe een jongeman om toestemming komt vragen bij de moeder van zijn overleden vrouw omdat hij een nieuwe relatie wil beginnen. Hoe de weduwnaar zijn handen in de lucht werpt omdat elke potentiële partner het meteen aflegt bij zijn gestorven liefde.

Niets is te gek, en dat maakt deze zondagmiddag te gek. En doodnormaal, want tussen de glimlach door rolt er heus een traan. Vier mannen openen hun hart voor elkaar en de vrouwen zijn getuige. Ze luisteren en komen met advies. ‘Zij’ zeggen wat ‘wij’ zouden kunnen doen. ‘Zij’ proberen het voor ‘ons’ op te lossen. En dat is eigenlijk best een mannelijke beweging, stel ik vast.

Rouwen ‘wij mannen’ anders? Ja, maar de pijn en de liefde om het verlies zijn hetzelfde. En daarin hebben deze vier mannen en zeventien vrouwen elkaar op deze grijze novemberdag toch maar mooi eventjes gevonden.

Interesse in een lezing of workshop? Mail me: Tim.Overdiek@gmail.com